Teksten

In Leuven is in augustus het gouden priesterjubileum van Adolf Domien Vaganée gevierd. zijn wieg stond in Mechelen. In 1953 trad hij in bij de Vlaamse dominicanen. Enkele jaren na zijn priesterwijding ging hij aan de K.U. Leven psychologie studeren. Hij heeft zich verder in de klinische psychologie bekwaamd tijdens een stage in een Nederlande instelling. Intussen was hij al een tijdlang novicenmeester en magister van de studenten geweest.

Maar zijn medebroeders zagen in hem vooral iemand met

bestuurlijke capaciteiten. In 1970 werd hij voor een eerste keer prior gekozen, door de gemeenschap van Antwerpen. De tweede keer volgde twee jaar later, in Leuven. Voor het einde van zijn ambtstermijn koos men hem als provinciaal. Niet lang na zijn tweede ambtstermijn werd hij opnieuw prior van Leuven. En in 2002 vroeg men nog eens om de taak van proviciaal op zich te nemen.

Zijn vakbekwaamheid van psycholoog heeft pater Vaganée op veel gebieden doen renderen. Jarenlang doceerde hij pastoraalpsychologie aan het Leuvense Centrum voor Kerkelijke Studies, en gedurende twee jaar ook aan het grootseminarie van het

bisdom Gent. Meer praktisch georiënteerd was zijn taak als medewerker van de opleiding van pastoraal werkers en diakens van het aartsbisdom

Sinds jaar en dag doen vooral ook gemeenschappen van vrouwelijke religieuzen een beroep op zijn veelzijdige deskundigheid voor veel soorten dienstverlening. Daarnaast is hij nog steeds een vaak geconsulteerd raadsman voor personen die psychisch of religieus in de knoop zitten.

50 jaar priester: het is bijna een vreemd woord in een Vlaamse kerk die vandaag in 2010 nogal wat problemen te verduren heeft. Karin las de mooie tekst voor over de twee rijen voetstappen: de ene rij in het zand was die van Jezus en de andere rij was die van mezelf (of van anderen). Op een bepaald moment kijk ik of de andere om en zie slechts één rij voetstappen in dat mulle zand. Verbaasd vraag ik aan Jezus: ‘Waar was jij toen ik het moeilijk had?’. Waarop Hij antwoordde: “Ik droeg jou en daarom zijn jouw voetsporen niet te zien”. Ik zie hierin eigenlijk twee beelden. De Jezus (waarin ik blijf geloven- die mij draagt maar evenzeer ook de andere mens die mij draagt. Waarmee ik zeggen wil dat een mens nooit helemaal alleen door het leven kan. Iemand moet mij ooit dragen. Je mag die ‘iemand’ zelfs met een kleine letter schrijven want God werk slechts doorheen zijn lieve mensen. Daarom geloof ik ook in de mens, al hebben we allemaal onze fouten.

Ik denk dat een priester betekenis geeft aan de grondmomenten van het leven: het doopsel bij het geboren worden-of later-; de zegen bij een huwelijk; een gebaar van verzoening tussen mensen; een zalvende hand wanneer een mens over de grenzen van de dood wegglijdt naar andere Horizonten. Of een luisterend oor verlenen aan mensen met een moeilijk en een vreugdevol verhaal enz.…

Zo heeft eigenlijk ieder mens een soort priesterlijke taak. De apostel Paulus spreekt van ‘een priesterlijk godsvolk’. Het bestaat er in dat we aan de momenten van het leven kleur geven en vooral luisteren naar wat de andere beleeft.
- Zo moeten we luisteren naar wat een andere generatie eigenlijk denkt , waaraan de jeugd denkt en wat ze hoopt en vreest: zo deed Kardinaal Martine dat in zijn tijd in Milaan: eerst luisteren naar wat de jeugd hem te zeggen had en dan pas antwoorden. Geen leer zomaar van bovenaf.
- Zo kan je even bij een Marokkaanse straatveger een goed woordje zeggen.
- Zo moet je een beetje veel tijd maken om naar miserie van anderen te luisteren
- We moeten eerst onze eigen vooroordelen loslaten om te verstaan wat de andere zegt.
Dat alles maakt de andere een moment beter en laat hem of haar een glimp van ‘de hemel’ zien. Sint Augustinus kende zowat 340 sacramenten (wij kennen er slechts 7) : ik denk dat hij gelijk had: ieder gebaar dat een andere beter maakt is een sacrament . Zo noem ik het kleinste sacrament dat van de doodgewone knipoog die men aan een ander geeft om hem te bemoedigen: het heft de eenzaamheid op!!

Wat ons allen betreft: ik zou zeggen dat het in de DNA van

ieder mens zit om te zoeken naar de zin en de betekenis van het leven en bestaan. (Fouten van de Kerk betekenen dus zeker niet het einde van het geloof!!!!) Religie groeit tegen de klippen op en de takken reiken hoger dan het instituut van de kerk: we blijven hoe dan ook de eeuwige zinzoekers. Drie loten moeten boven en in de grond blijven:
- 1. Mensen die bij mekaar komen en die samen zoeken, aangetrokken door I(i)emand. Zo krijgt de kerk haar volk terug. Samenkomen van mensen heeft altijd iets heiligend.
- 2. Jong volwassenen verbazen hun ouders soms met hun verrassend maatschappelijk engagement in vrijwilligerswerk dat allerhande vormen aanneemt: ze dragen bij tot de heelheid van de mensheid. Ouders mogen daarvoor zeer dankbaar zijn
- 3. Religie, godsdienst: ze hebben een tweelingzus en dat is de KUNST. Evenals religie reikt ook de kunst uit naar iets onzegbaar en onvatbaar wat niet in woorden kan worden uitgedrukt. Elke toon, elke penseeltrek, elke uithouwen in een beeld probeert iets te zeggen van het onzegbare dat ik God blijf noemen.

Aan de ouderen ons zou ik zeggen: blijf ons verhalen van jullie belevenissen en schrijf ze voor ons op. Aan de jeugd zou ik zeggen : vertel ons van uw ervaringen zodat wij, ouderen, van gedacht kunnen veranderen!! Dan wordt een wereld beter en doen we een beetje aan priesterlijk werk.